شصت و هفتمین نشست کرسی یونسکو در فرهنگ و فضای مجازی؛ دو فضایی شدن جهان، دوشنبه ۳ اردیبهشت ۱۴۰۳ با عنوان «متاورس، واقعیت پیچیده در مجاز: روایت روان‌شناسی از متاورس در زندگی انسان‌های مدرن» برگزار شد.
سخنران این نشست دکتر منیژه فیروزی، دانشیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران بود. تخصص او در حوزه سلامت و بیماری‌های روان کودکان و نوجوانان و اثرات فناوری بر آنها است.
وی ضمن خوشامدگویی به حضار ابتدا در توضیح متاورس گفت: متاورس یا فراجهان پدیده جدیدی است که با بشر همکاری جالبی دارد. او متاورس را به رویاهای دنیای خواب تشبیه کرد و گفت: گاهی در بیداری هم در رویا فرو رفته و گذشته زمان را احساس نمی‌کنیم. در واقع در دنیای فعلی نیستیم. رفتن به دنیای موازی با روحیات بشر هم‌خوانی دارد و این واقعیت دست‌مایه‌ای برای ساخت برخی تکنولوژی‌ها شده است.
او واژه متاورس را برگرفته از داستان‌ها و فیلم‌های علمی تخیلی دانست و ادامه داد: سازندگان این اکوسیستم از این دیدگاه‌ها الهام گرفته‌اند تا دنیای فراجهان که اکنون وجود ندارد و قرار است وجود داشته باشد را پی ریزی کنند. وی واقعیت تکنولوژیک این پدیده را سرهم شده‌ای از تکنولوژی‌هایی دانست که تا به حال جهان به آن دست یافته است.
بتا به اظهارات وی اقتصاد، سیاست‌گذاری، روابط بین انسانی، فاصله‌گذاری فرهنگی و همه آنچه در حال تجربه هستیم با وجود متاورس متحول خواهد شد. او ابزارهای مورد استفاده در متاورس را اینترنت پرسرعت ۵G  و ۶G، عینک‌ها و لباس‌های خاص، دست و پای مجازی برای کار در آن فضا بیان کرد.
سپس او به داستان‌ها و فیلم‌هایی پرداخت که متاورس در آنها طراحی شده است و گفت: متاورس اولین بار در داستان‌ علمی تخیلی «اسنوکراش» طراحی شد. این داستان در سال ۱۴۰۱ در ایران هم به فارسی ترجمه شده است. او به آرزوی پدر بودا در کودکی و ساختن دنیای پر از آرامش برای وی و تشابه آن با دنیای متاورس اشاره کرد.‌ او سپس از فیلم «آپلود» نام برد که داستان آن فقط متاورس نیست. در مورد شخصی است که آگاهی‌های خودش را آپلود می‌کند. فیلم «کتابخانه نیمه شب» به شما امکان می‌دهد نسخه های دیگری از خودتان را تجربه کنید. وی ساخت فیلم‌ها را برای آمادگی ذهن ما برای ورود به این دنیای عجیب و غریب معرفی کرد.
او کمک روان‌شناسی به دنیای متاورس را مهیا کردن امکاناتی برای انسان دانست تا در این فضا احساس بهتری داشته باشد. به بیان وی روان‌شناسان با استفاده از تکنیک‌هایی سعی می‌کنند در این فضا مغز انسان‌ را کنترل کنند. او در ادامه توضیح داد: در دنیای متاورس که دوران جنینی خود را طی می‌کند باگ‌های ادراکی وجود دارد. و چند دقیقه طول می‌کشد تا پیغام‌ها رد و بدل شوند و حس فضای غیر واقعی به ما می‌دهد. پس باید این خلاءها توسط روانشناس پوشانده شود.
وی خاطرنشان کرد: فقط کسی در دنیای متاورس دوام می‌آورد که باهوش، زیبا، و سازگار باشد و در آن چرخه سالمندی در نظر گرفته نشده است. در این اکوسیستم در حال نابودی خودمان هستیم و روان‌شناسان در این مرحله تلاش می‌کنند سازگاری افراد در آن فضا آسان‌تر شود.
او ساخت بیمارستان‌های متاورسی را امکاناتی برای بهتر شدن کیفیت زندگی انسان‌ها دانست و گفت: شبیه‌سازی بیمارستان برای بیمارانی که از عمل جراحی می‌هراسند یا بیمارانی که روزهای آخر زندگی خود را طی می‌کنند می‌تواند فضاهای متفاوت زندگی را برایشان فراهم کند. در دانشگاه شهید بهشتی تهران هم بیمارانی شبیه‌سازی می‌شوند تا دانشجویان حرفه پزشکی را بیاموزند.
وی در پایان تاکید کرد: اگرچه در فضای متاورس افزایش فرصت یادگیری، افزایش تعاملات بین فرهنگی، افزایش خلاقیت، فرصت‌های بیشتر برای افراد کم سواد اتفاق می‌افتد ولی انسان‌ها به تعامل متقابل، تماس جسمی و فیزیکی نیاز دارند تا حس صمیمیت بین آنها ایجاد شود. برای بحران تنهایی باید راه حل‌هایی پیدا کرد. به عقیده وی تکنولوژی باعث دسترسی بیشتر انسان‌ها شده و همین امر باعث کوچک شدن ابعاد زندگی انسانی می‌شود و باید برای آن برنامه‌ریزی کرد تا انسان‌ها با این تکنولوژی‌ها سازگارتر شوند.