دکتر براری، بحث مطرح‌شده دکتر دونایوا را از نگاه ایرانی و با تمرکز بر حوزه انرژی بررسی کرد. ایران در مقطعی در زمان شوروی با روسیه در حوزه گاز همکاری داشت و متخصصان شوروی حدود ۵۰۰ کیلومتر از خط لوله انتقال گاز ایران به شمال را احداث کردند. در مقطعی نیز ایران گاز طبیعی به این کشور صادر می‌کرد که بعد از مدتی متوقف شد. از ۲۵ دسامبر ۱۹۹۱ که ایران رسماً اعلام کرد فدراسیون روسیه را وارث و جانشین حقوقی شوروی به‌رسمیت می‌شناسد، روابط ایران و روسیه وارد مرحله جدیدی شد. روابط دوجانبه کشورها از جمله در بخش انرژی نیازمند پایه حقوقی است. در ۱۹۹۲ دو کشور توافقنامه استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای را امضا کردند. در مارس ۲۰۰۱ قرارداد مهم دیگری بین دو کشور امضا شد و در آوریل ۲۰۰۲ با امضای توافقنامه‌ای بین رؤسای جمهور دو کشور، مبنای حقوقی همکاری‌های بلندمدت ایران و روسیه شکل گرفت. در ۲۰۱۰ با امضای توافقنامه‌ای موسوم به «نقشه راه»، همکاری‌ها برای توسعه روابط دو کشور در حوزه انرژی در بازه‌ای ۳۰ ساله آغاز شد. در سال ۲۰۱۴ نیز وزیران نفت و انرژی دو کشور قرارداد پنج‌ساله دیگری را به امضا رساندند. در سال ۲۰۱۵ نیز قرارداد دیگری میان ستاری، معاون رئیس‌جمهور ایران، و راگوزین، معاون نخست‌وزیر روسیه برای توسعه همکاری‌های علمی و فنی از جمله در بخش انرژی امضا شد. دکتر براری روابط دو کشور را در سه مرحله پایه‌گذاری حقوقی، تثبیت و شکوفایی تقسیم کرد.

به باور دکتر براری، طی سه دهه گذشته پایه‌گذاری حقوقی در حوزه انرژی میان دو کشور شکل گرفته است. پس از برجام انتظار می‌رفت وارد حوزه تثبیت و شکوفایی شویم.

حوزه انرژی در روابط دو کشور در کنار حوزه‌های امنیتی، نظامی و سیاسی از جمله مهم‌ترین حوزه‌های همکاری‌ ایران و روسیه است. روابط جدی دو کشور در حوزه انرژی با همکاری در بخش انرژی هسته‌ای آغاز شد. ایران و روسیه خود را قدرت بزرگ در حوزه انرژی می‌دانند. حتی روسیه خود را ابرقدرت انرژی می‌داند. اقتصاد روسیه و ایران مکمل هم نیست، چون هر دو نفت و گاز دارند؛ از این‌رو، حجم روابط اقتصادی آن‌ها زیاد نیست. در حالی که برای مثال، در مورد اقتصاد ترکیه و روسیه بخش عمده‌ای (حدود یک‌سوم) از حجم روابط تجاری-اقتصادی دو کشور به نفت و گاز مربوط می‌شود. ترکیه گاز از روسیه وارد و در مقابل حجم قابل توجهی از مواد غذایی و محصولات کشاورزی به روسیه صادر می‌کند. لذا، می‌توان گفت اقتصاد این دو کشور مکمل هم است.

دکتر براری به سخنان خود در سال ۲۰۱۲ اشاره کرد که با وجود رقابتی‌بودن حوزه انرژی میان ایران و روسیه، امکان همکاری بین دو کشور در این حوزه وجود دارد. به‌نظر می‌رسد در این سال‌ها دو کشور راه‌های همکاری با یکدیگر را یافته‌اند. حتی رقبا نیز وقتی پای منافع مشترک در میان باشد، ناگزیر به همکاری‌اند؛ به ویژه، در رابطه با امنیت انرژی. برای مثال، اگرچه روسیه و آمریکا در حوزه انرژی رقیب‌اند، پوتین پس از ملاقات با ترامپ در نشست هلسینکی، در کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد روسیه مایل به همکاری با آمریکا در حوزه انرژی است، از جمله در زمینه قیمت‌گذاری؛ چرا که نوسان شدید قیمت کشورهای صادرکننده انرژی را با بحران مواجه می‌کند. سال ۲۰۱۰ نیز پوتین تأکید کرد که روسیه مایل به همکاری با قطر در بازار جهانی گاز است، در صورتی که دو کشور رقیب جدی یکدیگر محسوب می‌شوند.

دکتر براری در خاتمه به ظرفیت‌های ایران و روسیه برای همکاری در حوزه انرژی اشاره کرد، از جمله در مجمع کشورهای صادرکننده گاز، مشارکت در احداث خط لوله ایران-پاکستان-هند، امنیت انرژی، و تبادل برق و انرژی از کریدور قفقاز. وی ملاحظات سیاسی کشورها را برای همکاری در بخش انرژی خاطرنشان ساخت. گفته کسینجر در ژانویه ۱۹۷۵: «از همان نخست، مسئله انرژی مسئله سیاست خارجی بوده است نه مسئله‌ای صرفاً اقتصادی» پایان‌بخش سخنان این استاد گروه مطالعات روسیه بود.