به پاس سال‌ها تلاش و مجاهدت دکتر یونس شکرخواه، مدیرگروه مطالعات اروپای دانشکده مطالعات جهان، و عضو افتخاری انجمن ایرانی مطالعات جهان در عرصه روزنامه‌نگاری و ارتباطات، در روز سه‌شنبه ۱۶ مهر ۱۳۹۸ به میزبانی معاونت مطبوعاتی و اطلاع‌رسانی وزارت ارشاد، انتشارات نشرآوران، و فرهنگسرای رسانه مراسم نکوداشت این استاد رسانه و ارتباطات در فرهنگسرای رسانه در جمع مدیران و بزرگان رسانه، دوستداران و همکاران وی برگزار شد.

در ابتدای مراسم، مهدی محمدی، رئیس فرهنگسرای رسانه، دکتر شکرخواه را پدر و آقای ارتباطات و روزنامه‌نگاری کشور خطاب کرد و خبر از نامگذاریی سالن اجتماعات این فرهنگسرا به‌نام استاد داد.

نخستین سخنران این نشست، دکتر سعیدرضا عاملی، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، بود. دکتر عاملی دکتر شکرخواه را یکی از بزرگان عرصه رسانه و ارتباطات و دوست و برادر خود خطاب کرد که سال‌ها از همجواری وی در دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران بهره‌مند بوده است. ادامه سخنان این استاد ارتباطات در دو بخش بود؛ نخست درباره ارتباطات و نقش رسانه‌ها و دوم در باب شخصیت کم‌نظیر دکتر شکرخواه.

دکتر عاملی در بخش نخست سخنان خود درباره ارتباطات به سه نکته کلیدی پرداخت که بی‌ارتباط با دکتر شکرخواه نیز نبود. نکته نخست تأکید بر نقش ارتباطات در فرهنگ‌سازی بود. وی فرهنگ‌سازی و اجتماعی‌شدن را در جوامع انسانی زاده ارتباطات خواند که کیفیت این فرهنگ به کیفیت ارتباطات آن جامعه بازمی‌گردد و افزود: «اگر ارتباطات بین‌فرهنگی و بین فردی از ظرفیت بزرگی برخوردار باشد، آن فرهنگ بزرگ و متعالی خواهد شد و افراد در آن احساس عضویت، بالندگی و تعلق خواهند کرد.»

این استاد ارتباطات در ادامه به تبیین ارتباطات سالم پرداخت. نخست بر نقش اخلاق انسانی و الهی در ارتباطات سالم اشاره داشت. وی قضاوت‌ها، کلیشه‌ها و انگاره‌های ذهنی را مخل برقراری ارتباط سالم عنوان کرد و در ارتباط بر کرامت انسانی و در اصطلاح ارتباطات difamilier (نشناختن افراد) تأکید داشت.

نقش کیفیت ارتباطات بر کیفیت فرهنگ دیگر بخش سخنان دکتر عاملی بود و یکی از شاخصه‌های آن را «حیات‌داشتن»، «پویابودن» و «ماندگاربودن» خواند که نوستالژی می‌آفریند.

رابطه با خدا دومین عامل حفظ ارتباط سالم در نگاه این استاد ارتباطات بود. وی ضمن انتقاد از اینکه در رفتارهای اغراق‌آمیز ما با جامعه و گاه حتی در جوامع مذهبی، رابطه با خدا ناپیدا می‌شود، حفظ رابطه با خدا را حفظ نگاه کرامت انسانی عنوان کرد و افزود: «وجوه عظمت و کرامت الهی در نگاه به بشر توأم با دلسوزی و هدایت است. در این نوع ارتباطات است که دیگری‌هراسی و دیگری‌سازی و جداسازی رخت برمی‌بندد.»

کنش و واکنش‌های اجتماعی نکته دوم سخنان رئیس دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران درباره ارتباطات و نقش رسانه‌ها و در چارچوب ارتباطات کیفی بود. وی تعلیم و تربیت و آموزش در این حوزه را ضروری دانست تا افراد در کنار هم با آسایش و لذت بیشتری زندگی کنند و احساس نگرانی و خطر از بودن در کنار هم نداشته باشند. به‌بیان این استاد ارتباطات، ارتباط بیشتر با پدیده‌ها اختلال کمتر در فهم را به‌دنبال خواهد داشت.

در ادامه سخنان دکتر عاملی، طرح این مبحث دریچه‌ای را گشود رو به سوی روزنامه‌نگاری برخط و روزنامه‌نگاری هوشمند. وی دکتر شکرخواه را پایه‌گذار روزنامه‌نگاری برخط در ایران خواند. کار دکتر شکرخواه در جام‌جم هم‌زمان با شروع پیدایش وب و محیط‌های تعاملی بود. وی روزنامه‌نگاری هوشمند را دارای توانش الگوریتمی خواند که رو به‌سوی آن در حال حرکتیم. این توانش ساخته دست ماست که با استفاده از بسته‌های نرم‌افزاری و روابط معنایی در متن، تیتر و خبر و برجسته‌سازی تنظیم می‌شود. در مسیر نیل به روزنامه‌نگاری هوشمند با بهره‌گیری از استادانی چون دکتر شکرخواه، باید از مراحل نیمه‌هوشمند، میان‌هوشمند و تمام‌هوشمند عبور کنیم. وی روزنامه‌نگاری باز در برابر روزنامه‌نگاری بسته یا به‌عبارت دقیق‌تر روزنامه‌نگاری ادامه‌دار (continues) را سیر تحول این مهم در عرصه روزنامه‌نگاری عنوان کرد.

دکتر عاملی با تأکید بر افزایش نقش و قدرت هوش مصنوعی در جهان گفت: «در سال ۲۰۱۷، ۵/۳۹ میلیارد دلار در سال در حوزه هوش مصنوعی سرمایه‌گذاری شده که بیشترین سرمایه‌گذاری با ۵/۱۷ میلیارد دلار در آمریکا و پس از آن در چین، آلمان و روسیه بوده است. جالب آنکه ۲ میلیارد تریلیون دلار از تولید ناخالص ملی کشورها درگیر هوش مصنوعی بوده است. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد طی پنج سال آینده به ۵/۱۷ میلیارد تریلیون دلار خواهد رسید. این در حالی است که کل تولید ناخالص جهان ۱۱۰ میلیارد تریلیون دلار است.» اهمیت هوش مصنوعی از آن جهت است که به‌دنبال تکرار هم فکر و هم رفتار انسان است و از آن تعبیر به فکر منطقی و عمل منطقی می‌شود. یکی از نظام‌های ارزشی در کشورها این است که هوش مصنوعی باید سبب سلامت و تعالی جامعه شود و از دخالت در حوزه خصوصی افراد اجتناب ورزد.

روزنامه‌نگاری کیفی سومین نکته سخنان دکتر عاملی در این نشست بود. رئیس دانشکده مطالعات جهان در تکریم از دکتر شکرخواه از وی با عنوان دوستی مهربان و شریک غم و شادی و دوستی پایدار یاد کرد و مهم‌ترین خصیصه وی را اخلاقی‌بودن وی خواند. همین وجه اخلاق سبب بروز روزنامه‌نگاری کیفی در وی بوده که محصول ارتباطات کیفی و کیفیت ارتباطات است.

دبیر شورای انقلاب فرهنگی ضمن انتقاد از برخی فعالیت‌های غیرکیفی در عرصه روزنامه‌نگاری که خبر نادرست را به جامعه منتقل می‌کند، گفت: «لازم است میان روزنامه‌نگاری معتبر و نامعتبر، و تولید رسانه اجتماعی و رسانه معتبر- روزنامه‌نگاری سنتی معتبر- تمیز قائل شد.» به گفته دکتر عاملی از این منظر دکتر شکرخواه روزنامه‌نگاری است که هرگز آبروی کسی را نریخته است و افزود: «خبرهای ننگ باعث ایذای اجتماعی است. با خواندن همشهری آنلاین احساس آرامش می‌کنید. دکتر شکرخواه روزنامه‌نگاری درست‌نویس و راست‌نویس است که از هر نوع راست‌نویسی نیز پرهیز دارد.» به گفته وی رسانه ملی باید حس همبستگی افراد را تقویت کند و تأکید داشت: «نقد در روزنامه باید در جهت حل مسئله باشد. قدرت نقدی قدرت محسوب می‌شود که به بن‌بست نینجامد. نقد زبانی است که باید در کوچه‌ای باز و در مسیر رو به حل مسئله پیش رود. نقد تلخ جز ناامیدی ثمر دیگری برای جامعه و اصلاح اجتماعی در پی ندارد.»

نکته آخر سخنان دکتر عاملی درباره دکتر شکرخواه با این عبارت آغاز شد: «دکتر شکرخواه در ظرف احزاب سیاسی نمی‌گنجد.» وی ضمن انتقاد از روزنامه‌نگاری جانبدارانه، بر تعهد بر فضای عمومی جامعه تأکید کرد. در خاتمه، ابراز امیدواری کرد فضای انتخاباتی کشور به سمت خردمندی و خردگرایی سوق یابد.

در این نشست یادداشت صمیمانه دکتر حسن بشیر، استاد ارتباطات بین‌الملل و مدیرسابق آکادمی آکسفورد، نیز به‌شرح زیر قرائت شد: «این متن صمیمانه را خطاب به یونس عزیز نوشتم، برای پاسداشت بازنشستگی‌اش؛ برای او که بزرگ‌ترین هنرش به صفر رساندن فاصله قدرت میان خود و دیگران است. یونس جان سلام. برای من همیشه خیلی لذت‌بخش است وقتی با من تماس می‌گیرید و حسن جان صدایم می‌کنید. من هم یونس جان را به همه القاب و پیشوندها ترجیح می‌دهم. بزرگ‌ترین هنر شما در کنار همین دوستی‌های خالص و پاک و دانش و تجربه و به صفر رساندن فاصله قدرت میان خودت و دیگران است. شاید بتوان گفت حباب شخصیتی شما همه را در خود جای داده است و این بزرگ‌ترین هنر توست. در رابطه با بازنشستگی شما نیز باید بگویم که برای افرادی چون جناب‌عالی، واژه بازنشستگی هیچ‌گاه با روحیه شما همخوانی نخواهد داشت. یونس عزیز تو یک جریان دائمی که بازنشستگان را به قیام و حرکت وامی‌دارد، چه رسد به اینکه خود به نشستن عادت کند. سربلند و پیروز باشید.»

همچنین، سیدمحمد طباطبایی، دبیر شورای ارزشیابی هنرمندان، نیز به‌نیابت، پیام دکتر عباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، را قرائت کرد: «تعالی عرصه فرهنگ در یک جامعه ارتباط مستقیم با فرهیختگانی دارد که دغدغه پیشرفت فرهنگ و جامعه دارند و جناب آقای دکتر یونس شکرخواه یکی از همان فرهیختگان دغدغه‌مند است. ایشان در هر جایگاهی، از روزنامه‌نگار گرفته تا مدرس دانشگاه، از مدیر رسانه تا مشاور ارتباطی، همواره تلاش کرده است تا آنچه در راستای خدمت به مردم و پاسداری از ارزش‌های انسانی است محقق شود. نقش معلمی ایشان در عرصه علم ارتباطات به‌ویژه در توسعه ارتباطات الکترونیکی و روزنامه‌نگاری برخط بر همه فعالان این عرصه روشن و واضح است. معلمی که کلاس درسش محدود به دانشگاه نشد و نیست و از هر فرصت و ظرفیتی برای آموزش نسل تازه استفاده کرد، اکنون چون درختی مهربان سایه‌اش را بر چند نسل از شاگردان خود گسترانیده است. قدمشان قائم و سایه‌شان مستدام.»

استاد سید فرید قاسمی، پیشکسوت روزنامه‌نگار و پژوهشگر عرصه رسانه و مطبوعات، از خَلق مبتکرانه و خُلق بزرگوارانه دکتر شکرخواه یاد کرد. استاد قاسمی حرفه خبرنگاری در ایران را از سرآغاز حرفه‌ای مظلوم خطاب کرد و از دغدغه‌های حرفه‌ای، اداری، شخصی و معیشتی خبرنگاران سخن گفت. دکتر قاسمی با اشاره به تاریخ روزنامه‌نگاری در ایران گفت: «در زمانی که فرهنگستان و دانشگاه در کشور نبود، بار فرهنگی این دو نهاد را روزنامه ایران بر دوش داشت و در دورانی که در کشور روش نگارش فارسی هنوز باب نبود، نخستین شیوه‌نامه به‌قلم روزنامه‌نگاران تدوین شد.» وی با انتقاد از نگاه اهل قلم به روزنامه‌نگاری، از اینکه مفاخر روزنامه‌نگار کشور علی‌رغم میل باطنی خود، در حیطه‌های دیگر به‌مصادره گرفته می‌شوند، از تحلیل‌های ناصواب از روزنامه‌نگاری گله‌مند بود و گفت: «نمی‌توان از دره بین‌نسلی سخن گفت و سرمایه‌های روزنامه‌نگاری را از دست داد.» وی مشکل امروز روزنامه‌نگاری کشور را دفن تجربه‌ها و تهی‌شدن تحریریه‌ها از صدیقی‌ها، قاضی‌زاده‌ها و شکرخواه‌ها عنوان کرد.

حجت‌الله و المسلمین سید محمود دعایی، سرپرست مؤسسه و مدیرمسئول روزنامه اطلاعات، به نمایندگی از مدیران مسئول رسانه‌ها، سخنران سوم این نشست بود. وی در زمان آغاز فعالیت خود در مؤسسه اطلاعات از جمله چهره‌های فرهیخته همکار در این مؤسسه را دکتر شکرخواه نام برد که علاوه بر دانش خود، با مشیء خود سرمشق بود. وی از جمله صفات بارز دکتر شکرخواه را انصاف، دانایی، و ادب برشمرد.

دکتر محسن اسماعیلی، حقوقدان عضو مجلس خبرگان رهبری، با سابقه ۲۵ سال آشنایی با دکتر شکرخواه دو ویژگی وی را هنر و دانش برتر وی در ارتباطات، و پیشتازی وی در فناوری‌های نوین؛ و منش و رفتار فروتنانه، بی‌ادعایی، صداقت و صمیمیت و خوشرویی، مردمداری و دستگیری وی برشمرد و افزود: «بی‌نیش است و همه‌نوش.» دکتر اسماعیلی جمع بین دانش و منش را در دکتر شکرخواه ستود و چنین تیتر زد: «من به احترام جامع دانش و منش، و به احترام پیوند علم و اخلاق در اینجا هستم.» و به اصحاب رسانه و جوان‌تر توصیه کرد دکتر شکرخواه را به‌عنوان الگویی همیشگی فراروی خود قراردهند. وی پیشنهاد تشکیل چنین جلساتی را دست‌کم فصلی یکبار مطرح کرد و سخنان خود را با غزلی از حافظ خاتمه داد:

هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد/ خداش در همه حال از بلا نگه دارد

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست/ که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای/ فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان/ نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی/ ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت/ ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری/ که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راهگذارت کجاست تا حافظ/ به یادگار نسیم صبا نگه دارد

دکتر فرشاد مهدی‌پور، روزنامه‌نگار و مدیر مسئول روزنامه صبح نو، کتاب معروف دکتر شکرخواه را کتاب خبر خواند که نمودار روشنی از کنش مطبوعاتی در سال‌های مختلف بوده است و افزود: «دکتر شکرخواه امتداد بین چاپ، کاغذ و صفحات حروفچینی‌شده قدیمی و روزنامه‌نگاری برخط و مدرن در کشور است. ایشان از زمانی که در سران رسانه شرکت داشتند، کتاب‌ها و مقالات ارزش‌مندی را در خصوص فضای مجازی به‌چاپ رسانده‌اند.» دکتر مهدی‌پور از جمله فضایل دکتر شکرخواه را حافظ منافع ملی برشمرد و به نقل از دکتر شکرخواه گفت: «من همواره کنار می‌ایستیم تا ابرهای کنار رود تا بتوانم تصمیم درست بگیرم.» وی صبر و تدبیر و نگاه عاقلانه دکتر شکرخواه را به منابع ملی در کنار دانش و شخصیت ممتاز وی ستود و دکتر شکرخواه را برای اهالی مشهد یکی از مفاخر این شهر برشمرد.

دکتر هادی خانیکی، مدرس ارتباطات و دوست و همکار دیرین دکتر شکرخواه، سابقه آشنایی خود را با وی از اوایل پیروزی انقلاب برشمرد که هر دو در منطقه ۳ آموزش و پرورش معلم بودند با علایق فرامعلمی و علاقه به انتشار آن: دکتر شکرخواه با تسلط بر زبان و ترجمه، و دکتر خانیکی با علایق سیاسی و اجتماعی خود. نخست در روزنامه اطلاعات به فعالیت پرداختند. همچنین، از منش و مشرب آقای دعایی در سنت روزنامه تقدیر کرد و از  نحوه ورود دکتر شکرخواه به روزنامه سخن گفت: از خارج وارد روزنامه شد و بعد از آن به دانشگاه رفت و دوباره به روزنامه برگشت چون تأثیرگذاری آن را بیشتر درک کرده بود. وی از جمله ویژگی‌های دکتر شکرخواه را توانایی وی در واردکردن مؤلفه‌ها و عناصر جدید در روزنامه‌نگاری برشمرد. تسلط وی بر زبان باعث شد از قدرت ترجمه برای ورود مباحث جدید به روزنامه‌نگاری استفاده کند. همچنین، قدرت جابه‌جایی دکتر شکرخواه را در ورود به موقعیت‌های مختلف ستود. برای مثال، در زمان راه‌اندازی کیهان سال در سال‌های جنگ، برقراری رابطه بین تصاویر گرفته‌شده کاوه گلستان و فرنود، و متن از جمله کارهای او بود. همچنین، در کیهان انگلیسی و کیهان ورزشی نیز به فراخور حال ورود پیدا کرد. خانیکی افزود: «ورود او به عرصه روزنامه‌نگاری منجر به پلی شد بین روزنامه‌‌نگاری حرفه‌ای و روزنامه‌نگاری آکادمیک.» توانایی دکتر شکرخواه در آموزش روزنامه‌نگاری به نسل جوان و ارتقای روزنامه‌نگاری نوین و برخط در قیاس با روزنامه‌نگاری سنتی نیز از دیگر خصیصه‌هایی بود که این یار دیرین برشمرد. دکتر خانیکی در معرفی خصایص دکتر شکرخواه گفت: «هرگز برای کسی بد نخواسته است و اعتقاد به همگرایی دارد. هرگز بر خط گسست‌ها حرکت نکرده، بلکه روی پیوست‌ها گام نهاده است. وی همواری پل بود و نه دیوار.» دکتر خانیکی بر تقویت این قبیل گرایش‌های همدلانه با برپایی چنین مجالس فرابخشی‌ای در راه پیوند و برقراری روابط بهتر تأکید کرد. خاتمه‌بخش سخنان وی انتقاد او از موازینی بود که در وزارت علوم برای فعالیت‌های مطبوعاتی اساتید دانشگاهی امتیازی در نظر گرفته نمی‌شود.

دکتر حسن نمک‌دوست تهرانی، مدیر مرکز آموزش همشهری، فیزیک و زندگی و تمام جوارح و جوانب دکتر شکرخواه را تداعی‌کننده روزنامه‌نگاری می‌داند. وی ضمن انتقاد از این نگاه که روزنامه‌نگاران در بیان وقایع آن را تنزل می‌دهند، و با به‌کار بردن عباراتی چون، تفکر ژورنالیسیتی یا نوشته ژورنالیسیتی آن‌ را دون‌پایه‌تر می‌دانند، فهم از جهان را به دو طریق خواند: یکی تجربه شخصی خود، و دیگری فهم با واسطه و افزود: «ما کنشگران فهم جهان روزانه هستیم. قطار جهان متوقف نمی‌ماند که فلاسفه، مردم‌شناسان، محققان، اقتصاددانان، تاریخدانان و متخصصان علوم اجتماعی پس از سال‌ها مطالعه اتفاقی را بیان دارند. قطار جهان باید هر لحظه در جریان اتفاقات قرارگیرد.» و روزنامه‌نگاران را «دانشمندان زندگی روزمره» خطاب کرد. لذا، از جمله منابع مهم اطلاعاتی در هر رشته‌‌ای و در تاریخ موضوعی را «رسانه» دانست. به بیان وی، از آن مهم‌تر، روزنامه‌نگار شناخت روزمره را دموکراتیک می‌سازد و در اختیار همگان قرار می‌دهد و همه را شریک می‌سازد. وی افزود عده‌ای دانشمند در این حوزه بیشتر و دقیق‌تر تلاش می‌کنند و تعهد ما را به واقعیت بیشتر می‌کنند. دکتر نمک‌دوست ماحصل کتاب عناصر روزنامه‌نگاری را چنین بیان داشت: «مهم‌ترین ارزش روزنامه‌نگاری این است که وقف حقیقت باشد و مهم‌ترین سازه تولیدی خبرنگار خبر است.» متخصصان این حوزه تلاش می‌کنند که نزدیک‌شدن روزنامه‌نگار به حقیقت را عمق و بسط بخشند؛ ویژگی‌های خبر چیست و چگونه می‌توان رویدادها را به خبر تبدیل کرد، و به واقعیت وفادار بود؟ از بسط خبر است که مقاله و گزارش و کتاب درمی‌آید و به نقل از استاد قاضی‌زاده گفت: «مقاله و گزارش فرزند خبر است. خبر زمین است، مادر است و از آن همه چیز می‌روید.» دکتر نمک‌دوست با این مقدمه بیان داشت: «بخش دانشمند بودن دکتر شکرخواه نباید مغفول واقع شود. دکتر شکرخواه دانشمند عرصه خبر است و با خبر سروکار دارد. خبر ذات و هستی شناخت ما از جهان پیرامون است. بدون خبر به‌لحاظ زیستی نمی‌توانیم زندگی کنیم. در تمامی سطوح نیازهای مازلو، خبر حضور دارد.» وی در عرصه خبر دکتر شکرخواه را دماوند و باقی افراد را تپه‌های عباس‌آباد نامید. وی بر ضرورت تکثیر خبر تأکید داشت و یکی از معضلات جامعه امروز را چنین برشمرد که خبر در فرایندهای طبیعی خود در سطح جامعه جریان پیدا نمی‌کند و وجهی از بحران‌های اجتماعی در بی‌خبری است. وی از به‌کارگیری اصطلاح روزنامه‌نگاری سنتی و مدرن انتقاد کرد و افزود: «روزنامه‌نگاری همواره مدرن بوده است، چون با خبر سروکار دارد. خبر همواره باید کامل و درست و جامع باشد و در اسرع وقت به افراد بیشتری برسد. به این اعتبار دکتر شکرخواه چه در زمانی که در روزنامه کار می‌کردند و چه اکنون که شاخص روزنامه‌نگاری برخط است و چه در آینده، به گفته دکتر عاملی، در عرصه روزنامه‌نگاری هوشمند، روزنامه‌نگار مدرن‌ است. دکتر شکرخواه همواره فرزند زمانه خود بوده‌ است.» وی دکترشکرخواه را متخصص آرزوکردن‌های واقع‌بینانه‌ای خطاب کرد که به آرزوهای خود دست می‌یابد و افزود: «من برای ایشان آرزویی نمی‌کنم، بلکه برای کسانی آرزو می‌کنم که وی را از دست دادند. از دکتر شکرخواه بیاموزند و با دستاوردهای او آشنا شوند. برای این افراد آرزو می‌کنم در راه شکرخواه بودن موفق باشند.»

دکتر محمد خدادی، معاون امور مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، که از بانیان برگزاری این مراسم بود، پیام این قبیل نشست‌ها را مهربانی و همدلی خواند که دکتر شکرخواه سنبل آن است. وی جامعه مطبوعاتی ایران را جامعه‌ای بسیار قدیمی، صمیمی و بسیار غنی، مؤثر و پویا دانست و افزود: «درست است که رسانه به‌لحاظ کمّی در ایران توسعه یافته است که خود دغدغه جدیدی در جریان رسانه در کشور محسوب می‌شود، به همین میزان عمیق هم هست و حضور چهره‌ها در این نشست خود معرف غنای این عرصه است.» وی ایران امروز را محصول اقتدار و همبستگی و قدرت کشور را در افکار مردم برشمرد. وی تقدیر از دکتر شکرخواه را تقدیر از خود خواند، چون دکتر شکرخواه برگرفته از دل حاضران است. دکتر خدادی مثلثی را برای دکتر شکرخواه ترسیم کرد و گفت: «یک ضلع آن اخلاق است که در دل آن صحت، صداقت و اعتماد نهفته است؛ نخستین مأموریت روزنامه‌نگاری تکثیر خوبی‌ها در جامعه است. ضلع دوم آن مهارت است. در جامعه امروز با بحران مهارت مواجیهم. دکتر شکرخواه رسانه‌دار نبود، بلکه رسانه‌دار بود. ضلع سوم دانش و روزآمدی وی است.» وی انتقاد کرد: «رسانه‌ها برای همه می‌نویسند جز خود. کارکرد همه در تحریم از رسانه منتشر شد، جز کارکرد رسانه. دغدغه‌های رسانه، چه در مدل اعلامی و چه در مدل اقدامی باید برنامه‌ریزی شود. اساتید علوم رسانه نیز اتاق فکر و ترسیمگر این مسیرند. سیاست باید برگرفته از دانش و مهارت متخصصان این حوزه باشد.» وی به نقل از استاد میرزایی درباره دکتر شکرخواه گفت: «دکتر شکرخواه بیش از هر چیز ایده‌پرداز خوبی است. وی حتی در عرصه تبلیغات نیز بسیار نوآورانه و با ذهنی خلاق حاضر شده است.» در خاتمه، تقدیر از یونس شکرخواه را تقدیر از همه کسانی دانست که در عرصه رسانه کارمی‌کنند، می‌اندیشند و می‌تپند و با رسانه زندگی می‌کنند.

پس از تقدیر از دکتر شکرخواه و اعطای لوح و هدایا، دکتر شکرخواه از دکتر خانیکی و حاج‌آقا دعایی و نقش بسیار پررنگ این دو در زندگی حرفه‌ای و شخصی خود یاد کرد. وی با طنز خاص خود به سخنرانی پرداخت و افزود: «من حاصل‌جمع همین افرادی هستم که سخن گفتند و از کره دیگری نیامده‌ام. من فرد نبودم. مهربانی را از مهدی فرقانی، زکاوت و سرسختی را از هادی خانیکی، تکنیک را از فریدون صدیقی، آرامش را از مسعود سعدی، و بزرگ‌منشی را از آقای دعایی یاد گرفته‌ام.» همچنین، از استاد قاسمی و دغدغه‌های دلسوزانه وی در عرصه روزنامه‌نگاری یاد کرد. «نسل ما با سرب بزرگ شده است. نسل ما وابستگی جاه و مقام ندارد.»

نکات کلیدی زیر خاتمه‌بخش سخنان این استاد رسانه به‌خصوص به نسل جوان بود: «ما نسل حاصل جمع‌ایم و ما قدر یکایکمان را دانسته‌ایم. شما هم باید بدانید. ما معلمانی بودیم که در هر لحظه حتی از شاگردان کلاس آماده آموختن بودیم. نسل ما آماده بود تا تجارب خود را در اختیار نسل بعد قراردهد. ما بازنشسته‌بشو نیستیم. ما بازایستاده‌ایم. باز هم خواهیم ایستاد و آماده مدون‌کردن تجارب خود هستیم. ما برای شرح عکس به‌عنوان براده روزنامه‌نگاری آماده تحویل کتاب‌هایم. ما فرارشته‌ای عمل کرده‌ایم.» دکتر شکرخواه با اشاره با اینکه وامدار بزرگان بسیاری است، در سپهر گستاخ فعلی رسانه‌ای در سطح جهانی، قدر نهادن و استفاده از هم‌نسلی‌های خود را به‌‌جای کنارگذاشتن آن‌ها، لازم دانست و افزود: «ما سرباز نمی‌شویم. ما آویزان به قدرتی نبوده‌ایم. آموخته‌ایم در زمین بازی رسانه داور باشیم و داور بمانیم و پاس ندهیم، برنده و بازنده هر که می‌خواهد باشد. این جمع را باید حفظ کرد. این نسل هرگز باند قدرت نبوده است. با نگاه به فرامتن حرکت کرده‌ایم. ما روزنامه‌داری را آموخته‌ایم. ما آموخته‌ایم که روزنامه‌نگاری می‌کشدت، مگر آنکه با آن زندگی کنی.»

در این نشست فوم‌بردی نیز از استاد دکتر شکرخواه تهیه شده بود که بزرگان، سخنرانان و میهمانان نشست آن را امضا کردند. این فوم‌برد به یادگار از این استاد فرهیخته در فرهنگسرای رسانه باقی خواهد ماند.