پروفسور عامر سخنرانی خود را با عنوان «طلوع روابط پاکستان و ایران؛ پرده‌برداری از روابط اولیه» ایراد کردند. ایشان اظهار داشتند که بنیانگذار پاکستان، قائد اعظم محمدعلی جناح، نخستین شخصیتی بود که به اهمیت مناسبات ایران و پاکستان پی برد و با اعزام نماینده خود به ایران، گام‌های عملی در این مسیر برداشت. قائد اعظم بر این باور بود که ایران و پاکستان می‌بایست با یکدیگر اتحادی مشترک در جهان اسلام تشکیل دهند. وی به سفر سه خبرنگار از روزنامه‌های معروف ایران به پاکستان بلافاصله پس از استقلال و به رسمیت شناخته شدن این کشور اشاره کردند که خود گویای اهمیت برقراری ارتباط و سرآغاز روابط دیپلماتیک بین دو کشور برادر بود. پروفسور عامر در ادامه، به جمله معروف محمدعلی جناح مبنی بر «دو روح در یک بدن» بودن دو کشور اشاره نموده و بر همکاری و مساعدت دولت پاکستان در تسهیل سفر این خبرنگاران تأکید کردند.

سپس، پروفسور مجیب احمد، استاد تمام و مدیر گروه تاریخ دانشگاه اسلام‌آباد پاکستان، که از پژوهشگران ارتباطات تاریخی و فرهنگی ایران و پاکستان هستند، سخنرانی خویش را آغاز نمودند. ایشان پیشینه روابط دو کشور را به پیش از تشکیل پاکستان در سال ۱۹۴۷ مرتبط دانستند و خاطرنشان کردند که در آن دوره، اگرچه رابطه مستقیم ایران و پاکستان وجود نداشت، اما پشتوانه‌ای تاریخی بسیار غنی و عمیق مشتمل بر موارد زیر وجود داشت: اشتراکات فرهنگی و زبانی بسیار قوی به واسطه تاریخ مشترک با شبه‌قاره، روابط مرزی با هند بریتانیا که بعدها به پاکستان منتقل شد، و الهام‌گیری بنیانگذاران پاکستان از تمدن و تاریخ ایران به عنوان الگویی برای کشور جدید. این پشتوانه تاریخی و فرهنگی قدرتمند، دلیل اصلی استقبال سریع ایران از استقلال پاکستان و برقراری یکی از نزدیک‌ترین روابط دوستانه در منطقه بلافاصله پس از تشکیل آن بود. ایران نخستین کشوری بود که پاکستان را به طور رسمی به رسمیت شناخت و این اقدام، ریشه در همین درک تاریخی و فرهنگی مشترک داشت.

سخنران بعدی این نشست، دکتر مازیار مظفری فلارتی، استادیار گروه مطالعات شبه‌قاره هند دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران بودند. ایشان روابط فرهنگی بین دو کشور را دارای پیشینه‌ای بسیار غنی دانسته و ارتباطات بین‌قومی را محترم و عمیقاً درهم‌تنیده برشمردند. دکتر مظفری اظهار داشت: «پیوندهای قومی و مذهبی بین ایران و مناطق مسلمان‌نشین شبه‌قاره، به‌ویژه از طریق طریقت‌های صوفیانه، عمیق و گسترده بوده است. یکی از برجسته‌ترین این شخصیت‌ها، عبدالقادر گیلانی، عارف نامدار ایرانی متولد استان گیلان است که در بغداد پرورش یافت و بنیانگذار طریقت قادریه شد. این طریقت به سرعت و از طریق عارفان و مبلغان ایرانی و محلی، در سراسر سند و پنجاب نفوذ کرد و به بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت اسلامی این مناطق تبدیل شد. امروزه آرامگاه او در بغداد، زیارتگاه میلیون‌ها نفر از فارسی‌زبانان و اردوزبانان است و احترام به او میراث مشترک و قدرتمندی بین ایران و پاکستان محسوب می‌شود.»